Troostknuffels

14 okt Troostknuffels

Ik voel vandaag erg de behoefte om naar mijn moeder te gaan in Amsterdam en ik besluit voordat ik richting Amsterdam sjees eerst even  te gaan bootcampen om energie op te doen en het bekende blije stofje aan te maken. Wel zo handig denk ik bij mezelf.

Bij de flat van mijn moeder aangekomen, loop ik eerst even langs de receptie om te vragen of de kleding die ik onlangs met haar bij C&A heb gekocht al weer terug is van het merken en loop één van de verpleegkundigen tegen het lijf die de nachtdienst heeft gedraaid op de afdeling van mijn mams.

Blogs en blogs

We raken in gesprek en ik ze vertelt dat zij mijn vlogs en blogs volgt over mijn moeder. Ik vertel haar dat ik het soms lastig vind om de dagelijkse notities in het dossier te lezen. In het dossier worden naast de gezondheid van mijn moeder ook haar gemoedstoestanden beschreven en dat is soms best lastig om te lezen.

Ook al weet ik dat mijn moeder ziek is en haar karakter verandert het blijft confronterend te lezen hoe verdrietig en eenzaam zij zich af en toe voelt in de voor haar steeds meer veranderende wereld van Alzheimer.

Of hoe zij ruzie maakt met de medebewoners omdat zij denkt dat zij in haar huiskamer blijven zitten. Ook is ze achterdochtig aan het worden en verdenkt de medebewoners ervan dat ze achter haar rug over haar praten en volgens mijn moeder wordt ze ook door hen uitgescholden.

Het treft me echt in mijn hart, zeg ik. Ook uit ik mijn dankbaarheid naar haar want het verplegend personeel doet er echt alles aan om het goed te doen voor de bewoners.

Ik vertel haar over mijn vader die twee jaar geleden onder dwang werd opgenomen op de interventie afdeling van de Bogt. De 5 weken en 5 dagen dat hij daar heeft gezeten voor zijn overlijden hebben diepe sporen achter gelaten in mijn ziel. Wat was dat een heftige periode voor ons allemaal.

Herfst herinneringen

Nu het herfst wordt, ga ik als vanzelf terug naar die weken voor zijn overlijden. Ook Eric voelt het gemis rond deze tijd. Het is voor hem vijftien jaar geleden sinds zijn vader is overleden in oktober. De oktober geuren lijken dat op te roepen wat we rond die tijd voelden.

Te zien hoe je als mens in een soort gevangenis zonder sfeer je laatste dagen slijt heeft me meer gedaan dan ik me destijds besefte. En natuurlijk begrijp ik dat prikkels zoveel mogelijk gereduceerd moeten worden qua ruis om overprikkeling te voorkomen, maar dat er geen lekkere geuren en zachte kleuren meer mogen zijn, heb ik nooit begrepen.

Zelfs een zacht pastel tintje op de wand verven was te veel afleiding voor de patiënten, werd ons verteld. We hebben van alles geprobeerd om mijn vader destijds overgeplaatst te krijgen maar helaas is dat niet meer op tijd gelukt.

De verpleegkundige snapt precies wat ik bedoel en vertelt dat zij ook heeft vernomen dat deze bewuste afdeling in de Bogt een plek is die niet zo fijn is om te aanschouwen voor de familieleden om de patiënt heen. We nemen afscheid en wensen elkaar een mooie dag.

Mijn grote angst

Ik voel dat de tranen naar boven komen en dwing mezelf om sterk te zijn terwijl ik de lift naar boven neem. Mijn angst om zelf dement te worden, komt in alle hevigheid opzetten. Het beangstigt me dat dementie zomaar kan komen binnensluipen op een moment dat jij er totaal nog geen notie van hebt.

Als ik boven kom bij mijn mams op de afdeling zit ze niet in de gemeenschappelijke ruimte maar in haar kamer met een bordje met een licht bruin broodje met kaas en een glaasje melk. Ze haat licht bruin brood. Jaren lang at ze steevast elke dag gezond twents volkoren brood met ham en tomaat op brood.

Ze kijkt op als ik binnenkom en is ontzettend blij me te zien. Haar ogen stralen als twinkelende lichtjes. Ik geef haar een knuffel en plof naast haar op de bank. De oh zo vertrouwde bank waar we samen heel wat op gezeten hebben. Ik kijk haar kamer rond en naar haar en even lijkt het of we in haar oude vertrouwde appartement zitten waar ze een jaar geleden nog woonde. We hebben het precies zo gekopieerd. We hebben dat met goede bedoelingen bedacht vorig jaar toen we hoorden dat dit fijn zou zijn voor dementerende ouderen.

Voor mijn moeder is dit echter soms ook verwarrend omdat ze soms denkt dat ze in haar oude huis is en raakt soms in de war is als ze opeens ontdekt dat de keuken er niet is of haar koffiezet apparaat. Ze snapt op dat moment niet dat ze een drankje in de gemeenschappelijke huiskamer kan halen of dat er buiten haar deur verplegend personeel rond loopt om haar te helpen. Op dat moment, in haar gedachten, bestaat die gemeenschappelijke huiskamer niet en is ze terug in de tijd op haar flat aan de Scheepsbouwweg.

Liefde en gevoel

Nadat ik mijn kopje thee heb gehaald in de gemeenschappelijke keuken vlei ik me naast mij moeder neer en vraag of ik even bij haar mag liggen. Ik nestel me tegen haar aan met mijn hoofd op haar borst en zachtjes aait ze me over mijn haar en armen. Zo vertrouwd en ik voel zoveel liefde. Wauw wat bijzonder.

Liefde en gevoel is nog zo steeds bij haar aanwezig. Zachtjes begin ik te huilen, de tranen stromen over mijn wangen en ik zeg dat ik haar zo mis. Ze troost me op een manier die alleen moeders kunnen doen, mijn moeder tenminste. Eigenlijk zijn er geen woorden nodig om me te troosten, haar warmte en liefde die ik voel, zijn al genoeg. Haar warme hand in de mijne en haar zachte handen door mijn haar. Mam wat fijn om bij je te zijn en te ervaren wat een liefde er is als we gewoon even echt bij elkaar zijn.

Nagels lakken en meiden dingen

Dankbaar dat ik lekker met haar thuis ben gebleven en even in het nu met haar kan zijn. We keutelen zo nog een paar uur samen, kletsend over van alles en nog wat. Ik lak haar nagels en verzorg haar gezicht en handen. Gewillig laat ze alles toe wat ik doe en geniet ze van de aandacht. Ook al weet ik dat ze dit morgen weer vergeten is deze momenten worden voor mij steeds dierbaarder.