21 feb Met gekruiste benen bij de parkeermeter
Vandaag stond het eerste MDO (multi disciplinair overleg) over mijn moeder in mijn agenda. Een overleg waar een zestal verzorgers rondom mijn moeder waaronder een arts, psycholoog en ergotherapeut mijn moeder zouden gaan bespreken. Ik had besloten dit overleg te combineren met een bezoek aan mijn mams en was vroeg opgestaan om eerst nog wat werkzaamheden voor Zichtbaar Ondernemen te doen. Na nog wat mails te hebben beantwoord en content te hebben gepubliceerd op social media tufte ik met mijn rode autootje naar Amsterdam.
Met gekruiste benen bij de parkeermeter
Door de twee koppen koffie die ik voor vertrek nog had gedronken, moest ik halverwege de rit van Vianen naar Amsterdam ontzettend plassen. Ik realiseerde dat ik wel geteld nog maar 1 stop zou tegenkomen langs de A2 waar ik zou kunnen plassen. Toen ik het benzinestation bereikte zag ik echter niet zo snel een toilet en bedacht me dat het zoeken naar de toilet me meer kwaad zou doen dan goed en reed weer door. Wat zou het fijn zijn, bedacht ik me, als wij net zo’n systeem zouden krijgen zoals in Duitsland en Frankrijk waar de toiletten bij de benzinepompen schoon en toegankelijk zijn voor 50 euro cent.
Eindelijk reed ik Amsterdam Nieuwendam binnen. Zoals gewoonlijk nam ik de IJdoornlaan langs de diverse huizen waar wij woonden toen we als gezin nog bij elkaar woonden.
Nadat ik mijn auto had geparkeerd bij het verzorgingshuis van mijn moeder voelde ik de druk op mijn blaas tot in een paniek stadium toenemen. Nog even volhouden dacht ik en besefte me tegelijkertijd dat ik nog eerst de parkeermeter moest doorstaan. Kaartje erin, kenteken invoeren, fout, opnieuw, uren intoetsen, van de ene voet op de ander voet, gekruiste benen, beetje veren door de benen, druk op okee en bonnetje uitprinten want ik blijf toch een control freak.
De ballen vliegen om onze oren
Bijna rennend kom ik de hal in van de het verzorgingshuis en snel direct door naar het openbaar toilet naast de receptie. Zo dat is even een opluchting. Tegelijkertijd gaat mijn telefoon, ik zie dat het mijn dochter is en fluister dat ik op de toilet zit en haar later even terug bel. Daarna ga ik met de lift naar boven en beantwoord ik nog een zakelijk telefoontje dat binnenkomt. Ik sta in de hal van de verdieping waar mijn moeder woont en zie dat ze in een kring zitten en bezig zijn met een soort van tennis.
Nadat ik het zakelijke telefoontje heb afgehandeld, switch ik weer van zakelijk naar privé en zwaai naar mijn mams. Ik loop naar haar toe en geef haar een kus op haar wang. Er is nog een plekje naast haar vrij en ik neem direct deel aan het spel. De zachte gele tennisballen vliegen om ons hoofd. Vooral mijn moeder slooft zicht uit en roep om de haverklap dat ze altijd heeft gesport. Er wordt gelachen en mijn moeder wil weer meppen in plaats van balanceren met het balletje. Ik voel dat ik er echt ben en ook daadwerkelijk even samen kan genieten met mijn mams en van dit tennisspel. Het overleg is pas om 13.30 uur dus nog tijd genoeg om samen in het moment te zijn.
Geen reactie's