Een maatje meer of minder in pastel mag dat?

Een maatje meer of minder in pastel mag dat?

Nadat ik bij de giropractor ben geweest in Utrecht voor een behandeling voor mijn rug, rijd ik snel richting Nieuwegein om de net aangeschafte truien en t-shirts voor mijn mams te gaan ruilen bij haar favoriete winkel C&A. Het is inmiddels de tigste keer dat ik kleding ga ruilen. De eerste keer had ik wat kleding gekocht in de buurt waar wij wonen maar dat vond mijn moeder echt helmaal niks, het materiaal was te glad en er zaten teveel glimmertjes op. ‘Je moet naar de stad gaan, het moet zacht zijn en van die zachte kleuren’.  Dus inmiddels had ik daar alles weer retour gebracht en was ik naar H&M en C&A geweest om de haar gewenste kleding op te sporen. Vol enthousiasme was ik weer naar haar toe gegaan en kreeg ik haar gelukkig bereid het weer door te passen. Tot mijn schrik was alles veel te groot.

Gelukkig staat er dit keer op de bon dat het nog geruild mag worden. Het zijn namelijk afgeprijsde artikelen en die mogen normaal gesproken niet terug gebracht worden. Ik heb moeten praten als brugman om de grijze streng kijkende dame achter de kassa te vermurwen een aantekening op het bonnetje te zetten dat een retour voor iemand die in een verzorgingshuis woont mogelijk is. Top van C&A by the way.

Het blijft lastig direct de goede maten te scoren daar mijn mams de laatste tijd lastig te peilen is met haar gewicht. Voor de Corana crisis moest ik alles ruimer kopen vanwege haar nieuwe verslaving aan boterhammen met melkchocolade hagelslag en kreeg ik alle te kleine spullen in een vuilniszak mee naar huis en nu moet alles weer een maatje kleiner daar ze iets is verslapt in haar spiermassa en alles om haar heen zwabbert in de maat large. Misschien moet ik de oude spullen weer voor de dag halen?

Terwijl ik Corana proof sta te wachten in de rij kijk ik naar de vele rode lijnen die staan afgetekend op de vloer. Ik probeer met mijn handen vol in het juiste vakje te staan en terwijl ik een plekje opschuif naar de volgende rode lijn valt het me op dat er dit keer geen vrouwen achter de kassa staan bij C&A maar twee mannen.

De man die bij kassa 1 staat, roept vervolgens dat ik mag komen. Ik zeg ‘je hebt wel een uitdaging hoor.’ De man reageert niet meteen want hij is nog even met zijn collega aan het overleggen. Ik leg de hele tas met omruil artikelen op de balie en ik zie zijn gezicht betrekken. ‘Moet dit allemaal retour’? vraagt hij. ‘Ja dat klopt’ zeg ik. ‘En dit komt er voor terug’ en ik toon hem de nieuwe stapel in maat M. ‘Okee’ mompelt hij en begint allerlei bonnetjes aan de haakjes van de retour gekomen items te bevestigen. Langzaam vormt zich een lange rij achter mij tot de rode strepen niet meer te zien zijn.

De man gaat rustig door en laat zich niet zoals de meeste vrouwen dat hebben, zich van de wijs brengen door de vele meters vrouwen die in de rij staan te wachten. Ik voel me gezien als klant en dat is fijn, ik ontspan daardoor ook en voel me niet opgejaagd. Normaal gesproken zou ik al een opvlieger hebben gehad en me verontschuldigd hebben naar de mensen in de rij.

Bij de andere kassa staat een gesluierde dame die een blouse wil afrekenen. De man achter de kassa zegt ‘U weet dat u dit niet mag ruilen hè? De vrouw verstaat het niet, ze spreekt geen Nederlands, wel Marokkaans of Frans. Maar de C&A man spreekt beide talen niet. Daar ik toch nog even moet wachten pak ik mijn kans om even mijn franse taal even op te vijzelen en ik vraag netjes ‘zal ik het even vertalen?. De man mompelt ‘ja hoor dat mag’ en ik zeg ‘Ces’t n’est pas possible de retourner ces vètements.’ De vrouw kijkt me met een vage blik aan en ik meen dat ze mijn goede bedoelingen heeft begrepen.

Inmiddels is de man achter mijn kassa gelukkig gereed met het retour nemen van de kleding en kan ik de nieuwe aangeschafte kledingstukken afrekenen. De rij is inmiddels erg lang geworden maar nog steeds geen zicht op extra mankracht. Misschien is het lunchtijd, bedenk ik me. Gelukkig is iedereen vrij rustig en wacht iedereen geduldig zijn beurt af.

Ondertussen doe ik alle kleding in mijn knalgele tas en loop ik met de pastel tinten en maatjes kleiner richting de auto. Nu maar hopen dat het dit keer past en dat ze de gekozen pasteltinten ziet zitten en ik niet voor de 5e keer in de auto hoef te stappen om weer alles om te ruilen. Ik besef me dat ik sowieso nog een keer terug moet want ik heb nog spullen van haar te ruilen bij H&M. Daar heb ik echt geen tijd meer voor daar ik om 13.00 uur een afspraak heb staan voor het uitgeven van mijn boek en dat is toch echt ook even belangrijk. Ik kijk er al zo lang naar uit mijn boek uit te gaan geven en nu heb ik deze belangrijke date en die ga ik echt niet laten lopen.

Was er maar een service aan huis voor hippe 85+ kleding, brillen en schoenen verzucht ik terwijl ik gas geef en als tornado de parkeergarage verlaat. Het zou het leven van mij als ondernemende vrouw een heel stuk veraangenamen en meer ruimte geven qua tijd waardoor ik meer tijd aan knuffels en liefde kan besteden ipv de strijd aan te gaan dat ze iets moet passen in het uurtje dat ik er mag zijn tijdens deze Corona tijd.

Geen reactie's

Geef een reactie