Mi hermano, mi madre.

Mi hermano, mi madre.

Vorige week een weekje naar mijn broer in Spanje geweest. Een bijzondere week met veel mooie en indrukwekkende ervaringen. Een bijzondere week die ik nooit meer zal vergeten.

Al langere tijd wilde ik graag dat mijn moeder, die bijna tachtig is, mijn broer weer zou zien. Hij woont inmiddels al weer zes jaar in Spanje. Voor haar was het inmiddels twee jaar geleden en voor mij bijna vier jaar geleden dat wij hem voor het laatst zagen. In die tijd is er veel gebeurd in onze familie en werd het tijd om nu echt de koe bij de horens te vatten en te gaan. Ik was als sinds 18 jaar niet meer met mijn moeder op vakantie geweest dus dat was ook best spannend. Moeder en dochter twenty for seven together…..

Mijn partner Eric, de lieverd, bracht me naar Schiphol, daar ontmoette ik mijn mams die ook naar Schiphol was gebracht door haar partner. Heerlijk samen op reis naar mijn broer. Heerlijk uitrusten in Spanje, genieten van de zon, het leven, de omgeving, dat was ons motto.

Op Schiphol heerlijk koffie gedronken en op tijd vertrokken richting Valencia waar wij na een rustige vlucht arriveerden. Na de koffers bij elkaar gezocht te hebben en het toilet voor de zoveelste maal bezocht te hebben (plaspillen van mijn mams werkten goed!), gingen we door de deuren de aankomst hal in waar we direct mijn broer in het oog hadden. Een mooi weerzien na al die jaren, wel een beetje onwennig, maar al snel kletsten we alweer honderd uit of we elkaar gisteren nog gezien hadden.

mi hermano y madre

Vervolgens reden we met de auto naar Valencia en praatte mijn broer honderd uit over zijn leven van de afgelopen periode zodat we weer helemaal up to date waren na een rit van ruim een uur.

Het was heerlijk warm in Denia en we moesten even omschakelen van het Hollandse weer naar het Spaanse weer. Mijn broer reed door allerlei kleine straatjes dwars door het oude centrum van Denia. Ik herkende het van de jaren ervoor. Dertig jaar geleden kwam ik hier voor het eerst samen met mijn vriend Jeff en onze vrienden Donald en Caroline. Denia is nauwelijks veranderd sinds al die jaren, het is nog steeds authentiek, rustiek en heeft de sfeer van een groot prachtig dorp. Na de auto geparkeerd te hebben arriveerden we op een mooi terras midden in het oude Denia waar we tapas zouden gaan eten. Indira, de Cubaanse vriendin van mijn broer, zou ons daar voor de eerste keer ontmoeten en ze was redelijk “panico” voor dat moment. Ze had voor mijn moeder en mij een mooi boeket rozen meegebracht, heel attent en mooi. Na een wijntje en wat tapas werd het gesprek lekker ontspannen en probeerden we in het Hollands, Spaans en Cubaans elkaar te begrijpen.

Tasca

Na deze heerlijke lunch op dit prachtige plein bracht Richard ons naar zijn appartement waar we de komende dagen zouden logeren samen met de drie honden. Mijn nichtje Julia was in deze periode een weekend in het huis van mijn moeder in Amsterdam zodat wij ook haar bed als slaapplaats konden benutten. Zo lief!

Het was aardig warm in het appartement er was namelijk geen airco. Na onze spullen een plekje te hebben gegeven met de ventilator op de hoogste stand was het tijd om de honden van het dakterras te bevrijden om ze uit te laten. Nadat ik de deur had open gedaan kwamen ze al rennend naar beneden waar ze van blijdschap en enthousiasme hoog tegen ons opsprongen en hun best deden om aandacht te krijgen van ons. Na bloed zweet en tranen hadden we ze dan eindelijk aan de riem en gingen we gewapend met plastic zakjes de straat op.

Na het uitlaat ritueel waren we totaal bezweet en puften we nog even na van alle hectiek. Nu maar even op het terras van mijn broer een vino tinto frio nuttigen oftewel een koude rode wijn, heerlijk. De loungeclub was geopend en zo konden van dichtbij meemaken hoe Richard zijn dagelijkse werkzaamheden doet.

Daar wij nog in het Hollandse bioritme zaten, gingen mijn mams en ik die avond al om acht uur wat eten. De rest van de week hebben we ons echter aangepast aan het ritme van de Spanjaarden wat betekende dat we in de middag tussen twee en half zes uitgebreid gingen lunchen en een beetje rusten en in de avond rond een uur of tien pas weer wat kleine hapjes gingen eten. Zo houd je het ook het langst vol met die temperaturen.

Na drie dagen in het appartement van mijn broer vertoefd te hebben, zijn mijn mams en ik naar Hotel Palau Verd verhuist. De herrie van de barretjes en de honden de hele nacht waren voor ons niet vol te houden. Mi madre sliep nog maar 4 uurtjes per nacht en daar wordt een mens niet veel vrolijker van. Indira adviseerde ons het hotel in Las Rotas, een heerlijk rustig hotel op vijf minuten wandelen van het strand en de zee. Hier voelden we ons op ons gemak en konden we even bijkomen van alle hectiek rondom Placa de Sant Antoni.

Hotel Palau Verd

Even omschakelen voor mijn mams die opnieuw moest wennen aan een nieuwe woonomgeving. Nu ik haar zo vierentwintig uur per dag meemaak, besef ik me opeens dat de jaren voorbij zijn gevlogen. Mijn moeder nu bijna tachtig, in de rust zoekend in haar tas, in haar koffer, scharrelend zonder de tijd die haar opjaagt. Meerdere keren dezelfde dingen vraagt en dan opeens weer helder is en pittig, een trotse vrouw met allure en stijl.

mijn mams

Ik soms geïrriteerd of verdrietig en dan ook weer blij met wat er is en ook lastig over dat wat er niet meer is en voorbij is. Tegenstellingen, ouder worden, confrontatie met mezelf en de vergankelijkheid van ons bestaan, lastig maar ook dat is het leven realiseer ik me. Veel foto’s maken, neem ik me voor.

Na een uitgebreid badritueel reisden we in de avond per busje in vijf minuten naar het centrum van Denia waar we ons op het palmenplein bij het terras van Plaza Lounge neervlijden en waar het personeel van Plaza ons hartelijk begroetten en ons verwende met lekkere drankjes en voor ma een heerlijke cortado.

Aan het einde van de week ook nog even mijn (ex)schoonzusje ontmoet en gesproken, fijn dat we dat gedaan hebben en ook gerealiseerd dat zij voor altijd door ons leven verweven is na dertig jaar.

Zo hebben we de resterende drie dagen nog heerlijk genoten van de rust, de Spaanse zon, de gastvrijheid van onze familia, de aandacht en attentie, het heerlijke eten, de wijn en coctails, de platanen en de ontbijtjes in de hoofdstraat, de zee, de rotsen, het strand, de geuren van jasmijn en knoflook, de tevredenheid van de Spaanse mensen ondanks de crisis, maar bovenal de bijzondere driehoek die door deze week weer tot stand is gekomen tussen broer, zus en onze mams en waar we alle drie een mooi gevoel aan over hebben gehouden. Tevens hebben wij ons gerealiseerd dat een familieband iets is wat niet te omschrijven is maar iets wat niemand je kan afnemen, een onbeschrijfelijke rode draad.

familie

Als we weer landen op Schiphol staan Eric en Maike ons op te wachten. Eric heeft een rode harten ballon met I love You in zijn handen. Ik ben zo blij ze weer te zien en realiseer me dat deze afgelopen week me heel veel heeft gegeven en bijgebracht over het leven in het nu en de kracht van familie, liefde, geduld en acceptatie voor wat er is.

Muchos gracias! Te quiero mi hermano.

Geen reactie's

Geef een reactie