
27 jul Harten
door José van Daal – InSense magazine
Harten aan zee
Langzaam werd ik wakker en merkte ik de geluiden om me heen op. De vogels buiten zongen hun hoogste lied. Langs de gordijnen piepten zonnestralen mijn kamer binnen. Ik voelde me blij van binnen. Het wordt een mooie en bijzondere dag vandaag. Ik pakte mijn mobieltje dat naast mijn bed lag en ik zag dat het tien voor zes was. Heerlijk ik kon nog een uurtje slapen, misschien wel langer. Ik probeerde weer in slaap te komen maar iets weerhield me. Ik was te energiek en te opgewonden. Na nog wat woelen besloot ik dat ik de start van deze dag nog mooier ging maken.
Ik pakte mijn handdoek, slippers en toiletspullen en liep over de gang naar de douche. Ik zette de douche aan en stapte onder het heerlijke warme water. De stralen gleden over mijn net wakkere lichaam. Met de geuren van de douche gel nog in mijn neus, droogde ik me af en schoot wat makkelijks aan. Glimlachend liep ik terug naar mijn kamer. Iedereen leek nog in diepe rust te verkeren. Dat idee op zich gaf mij al een speciaal gevoel. Ik kleedde me aan en besloot makkelijke schoenen en een dikke jas aan te trekken. Ook al was het mei het kon nog wel fris zijn, zeker in de ochtend. Voorzichtig en zachtjes sloot ik de deur van mijn kamer en liep richting de uitgang van het gebouw. Ik had voor de zekerheid mijn fotocamera en Ipod meegenomen, just in case.
Ik startte mijn auto die naast een blauwe camper geparkeerd stond, achteraf besefte ik dat degene die daar sliep nu in ieder geval ook bijtijds wakker was geworden. In de straten van Limmen was het heel rustig. De zeeweg naar Bakkum nog stiller. Enkele vroege joggers kwam ik tegen en vele konijntjes, wegschietend zodra het geluid van mijn auto te horen was. Wat een prachtig gezicht! De zon deed moeite over de duinen die voor mij lagen te schijnen.
Bij de duinen aangekomen, parkeerde ik mijn auto en zette mijn Ipod aan. Nog eventjes en ik zou bij het strand zijn. Dit strand is voor mij heel speciaal. Toen ik als klein meisje ging logeren bij mijn opa en oma samen met mijn moeder kwam ik er regelmatig en de jaren daarna trok ik altijd richting Egmond, Bakkum, Castricum of Bergen. Hier voel ik me thuis, met beide voeten op de grond. Geaard. Langzaam zie ik de zee opdoemen en bovenaan het duin kijk ik neer op de golven van de zee en het strand. Wauw, ik ben helemaal alleen! Geen mens te zien! Wat een vrijheid. Het geeft me een heel bijzonder gevoel dit te mogen aanschouwen.
Ik loop richting de zee en loop langs de beukende golven. De zon schijnt maar staat nog zeer laag aan de horizon. Wat een mooi tijdstip om hier te zijn, denk ik. Dat ga ik vaker doen. Na een poosje gelopen te hebben, weet ik onbewust wat ik wil doen. Met mijn voeten maak ik een groot hart in het zand. Mijn hart. In dat hart zit mijn dochter dat weet ik. Maar nu….
Ik val op mijn knieën bij de onderkant van het hart en graaf met mijn handen een kuiltje links van het hart. Ik wil graag mijn nooit geboren tweede kindje begraven. Maar hoe kun je iets begraven wat er nooit fysiek is geweest, vraag ik me af. Dus gooi ik het kuiltje weer dicht. Uit mijn onbewuste komt een aanwijzing. Ik teken een klein hart linksonder aan mijn hart vast. Ja dat voelt goed. Dit ongeboren kind zal altijd deel uitmaken van mij en krijgt een plekje naast mijn hart. Mijn dochter zit al in mijn hart.
Zodra ik dit alles voor me zie en het symbool bekijk, begin ik hartverscheurend te huilen. Al die tijd zat mijn verdriet nog in mij, ver weggestopt onder de vele lagen. Verwerkt had ik het nog steeds niet, wat ik deed was wegstoppen en mijn ex-man de schuld geven dat hij geen tweede kind wilde. Ik bleef al die jaren hem verwijten en de schuld geven van mijn verdriet. In plaats van zelf de verantwoordelijkheid te nemen en het heft zelf in handen te nemen om mijn passie te verwezenlijken, bleef ik zitten wachten achteraan in de bus.
De tijd is nu gekomen om zelf verantwoording te nemen voor de dingen die zich voordoen. Het is natuurlijk een stuk veiligheid je te verschuilen achter anderen dat besef ik me en dat zal ook nog wel eens een valkuil zijn in de toekomst, maar ik zal de kuilen wel gaan herkennen en er niet zo direct weer instappen. Nee ik zal een andere weg nemen, criteria bijstellen en bij mijn passie blijven, mijn eigen ik, het grote hart wat er is om van mijzelf te houden en van dierbaren om mij heen.
Langzaam stond ik op en keek naar het hart met het kleine hart met daarachter die krachtige en machtige zee. De zon nu al wat sterker schijnend op dit mooie tafereel. Van binnenuit kwam er een kracht over me en een heel gelukkig gevoel. Wauw wat was dit een bijzonder moment! Mijn Ipod begon het nummer Silmarillia van Carlos en met dit krachtige trance nummer stond ik te genieten van dit gelukzalige gevoel dat bezit van mij nam.. Met een lach van oor tot oor genoot ik van dit intense moment. Dit gevoel en moment wilde ik vasthouden, dacht ik en deed dat op mijn manier.
Nadat ik wat foto’s maakte van de harten en van mijn super glimlach nam ik afscheid en liep ik terug richting duinen. Bovenaan het duin keek ik terug naar de plek op het strand. De zee zal de harten begraven en zij zullen altijd met de kracht van de natuur meedrijven. Wat een super begin van deze dag!
Vera
Geplaatst op 18:26h, 28 juliMet zoveel gevoel be-leven….dat is leven Joos!!!