Een week in de overgang doe mij er ook maar één alstublieft!

10 apr Een week in de overgang doe mij er ook maar één alstublieft!

Duurde het maar een week denk ik als ik een artikel lees over ‘De week van de overgang’.

Een fase in het leven van vrouwen waar aardig nog wat taboe op zit. Veel vrouwen vinden het over het algemeen maar een vervelend onderwerp, niet sexy en het is tevens een onbekende angstige fase waarin je jezelf soms helemaal niet herkend en er allerlei kwaaltjes ontstaan waar je het bestaan niet van kende. Een tijd waar je letterlijk controle los moet laten want je hebt het even niet meer voor het zeggen. Je lichaam of eigenlijk dat hele leger hormonen dendert keer op keer door al je vezels in je lijf.

Vaak in een tijd dat we al veel bordjes hoog moeten houden qua werk, ouders, kinderen en sociale contacten. En dan ook nog de pressie van buitenaf om er goed uit te blijven zien, bootcampen voor het strakke lijf en yoga te beoefenen voor de ontspanning. Hoezo moeten we veel? In mijn coaching praktijk en bij opstellingen avonden zie ik veel mensen met deze vraagstukken.

Duracell konijntje

Ik als duracell konijntje, ja zo werd ik laatst genoemd in een interview, vind het zelf ook echt lastig in de vertraging te gaan. Echter vertraging is volgens mij datgene wat mijn lichaam nu vraagt. Maar ja hoe doe je dat? Ik ben zo gewend van alles te doen. Een soort ‘refuse to choose type’ ben ik. Ik vind ook alles leuk en het liefst doe ik veel verschillende dingen.

Na een aantal waarschuwingen vooraf, na een hele drukke periode van verhuizing, verbouwing en bedrijf opstarten werd ik vorige maand letterlijk onderuit gehaald tijdens onze ski vakantie. Een val van 7 meter naar beneden met gelukkig een goede afloop van een lichte hersenschudding. ZO blij dat ik mijn helm en rugprotector droeg.

Low battery

Nadat ik direct daarna toch weer het hoogste punt op zocht en naar beneden skiede met mijn hubbie dacht ik dat het wel weer oké zou zijn. Hup 2 paracetamol er in en gaan met die banaan. Maar die middag begon mijn hoofd te bonken en heb ik ruim een week met een flinke hoofdpijn gelopen en mij niet goed kunnen concentreren. Mijn lijf maakte mij duidelijk dat ik even kalm aan mocht doen. Dus afspraken tot een minimum gebracht en sporten helemaal even in de wacht gezet.

Maar ja een duracell konijntje op ‘low battery’ is niet wat het eigenlijk is. Het is niet het oude gezellige konijntje als voorheen. Voorzichtig accepterend en snuffelend aan dit nieuwe wezen is wat ik doe. Ik besluit andere dingen te gaan doen zoals genieten van onze nieuwe plek aan de Linge, te gaan wandelen in de heerlijke omgeving en zomaar even niets doen. Mag ik dat van mezelf? En help ben ik dat?

Ik voel dat ik faal als vrouw en ondernemer

Inderdaad na een week of twee voelde ik me weer de oude en wat gebeurde er, ik pakte direct mijn oude patronen en tempo op. Dat is zo mijn oude systeem. En ja dat ging even goed. Tot vorige week. In de ochtend stond ik op en voelde mezelf tollen op mijn benen, duizelig, watten in mijn hoofd. Vooral een heel eng gevoel, paniek ook. Geen controle. Allerlei stemmetjes door mijn hoofd over wat ik nu allemaal niet meer zou kunnen doen. De ene opvlieger na de andere was het resultaat. De opvliegers die een aantal maanden verleden tijd leken ondanks de drukke verhuizing tijd, waren nu opeens weer volop aanwezig. Huh? Ik kan het gewoon niet beredeneren en dat frustreert. Of kwam dit nog als staartje van de hersenschudding voorbij?

Ik cancel al mijn coaching afspraken voor die dag want zo kan ik niet functioneren en ik voel op dat moment vooral dat ik faal als vrouw en ondernemer. Moet ik nu mijn coaching praktijk Zichtbaar Ondernemen, na 3 jaar investeren in tijd en zichtbaarheid, steeds beter begint te lopen, opdrachten gaan afzeggen? Ik baal als een stekker en voel me verdrietig en onzeker.

Mijn dochter als oplaad snoertje

Gelukkig kan ik ook goed kijken naar wat nodig is en pak de momenten en afspraken er uit die mij energie en rust geven. Hoewel ik in eerste instantie 2 dagen totaal in de chill modus ga en gezond eet en veel slaap, besluit ik de zaterdag naar mijn dochter in Amsterdam te rijden. Ik bouw nog wel de veiligheidsmarge in dat als het me niet lukt met rijden, qua duizeligheid, ik zal omdraaien. Maar het lukt en ik ben super blij dat ik veilig en wel voor de deur van mijn dochter in Amsterdam Zuid kan parkeren. De hele middag met haar is een cadeautje en voel me heerlijk bij haar en in Amsterdam. Moe en voldaan keer ik terug naar ons plekje aan de Linge.

Thuis gekomen is mijn man blij me te zien en ook trots dat het iets beter gaat met me. Hij is bezorgd en vertelt over een programma dat hij heeft gehoord op de radio dat over de overgang ging. Hij vertelt me dat alle symptomen die ik beschrijf, waaronder dus ook duizeligheid, ook een onderdeel kan zijn van deze fase. Dus naast de onzekere gevoelens, opvliegers, down dagen, stramme gewrichten kan dit er dus ook bij horen.

De natuur als heling 

Tja, ik laat het even op me inwerken en besluit dat het dan toch gewoon de tijd is niet meer zo te willen vliegen en het duracell konijntje wat liever te behandelen en gewoon heerlijk te laten scharrelen rondom haar mooie domein, meer in de natuur te blijven, te snuffelen en te genieten van de paardenbloemen om haar heen. Verbinding te maken met de natuur en de stroom van het water te volgen dat is wat steeds meer zichtbaar wordt. De oerbron, de natuur. Daar zijn we met elkaar zo ver vandaan.

Dingen doen met mijn hart en niet te hard willen werken of te snel dat is nu de les voor mij.

Oei, ik groei, besef ik me…..maar nu de volwassene versie van het boek. En nu bij de les blijven….spreek ik mezelf lief toe.